Almodovar u filmu "Tuga i slava" otkriva sve o svojoj majci, starenju i homoseksualizmu

Film &quot;Tuga i slava&quot; Pedra Almodovara je španski kandidat za Oskara i njegov najličniji film do sada. Prikazan je u službenoj konkurenciji Kanskog filmskog festivala, a nakon festivalskog života i četiri nominacije za Evropsku filmsku nagradu započelo je njegovo prikazivanje u bioskopima.Pedro Almodovar, nesuđeni sveštenik, zavidan radni staž stekao je u madridskoj telekomunikacijskoj kompaniji javljajući se na SOS telefon i vodeći razgovore koji su se sastojali od očajničkih poziva upomoć, tračeva, vapaja ljubavnika sa samoubilačkim nagonima i uplakanih domaćica. Duboko zabrazdivši u intimu Madrida, Almodovar je anonimne jecaje pretvorio u replike u svojim scenarijima. Na tom poslu je zaradio super 8 kameru, koju kupuje u trenutku kada fašistički lider Franko zabranjuje rad filmskim akademijama. Španska reč &quot;el dolor&quot; u naslovu filma Pedra Almodovara prevedena je kao tuga, ali bi mnogo adekvatnije bilo još jedno značenje te reči, a to je bol, i to ona izazvana fizičkim propadanjem tela usled starenja. Španski sineasta, jedan od retkih kojeg su još za života počeli da oslovljavaju isključivo po prezimenu, što je u njegovoj domovini pošlo za rukom samo Luisu Bueliju i Karlosu Sauriju, snimio je gotovo testamentarni film u kojem bez imalo zadrške govori o bolesti, depresiji i korišćenju heroina, kao i o očaju koji ga tera na introspekciju svoje prošlosti. U svom poslednjem filmu ne odustaje od iste one hrabrosti kojom od početka osamdesetih godina režira izvrsne filmove o ženama na ivici nervnog sloma, nekrofilima i ostalim likovima iz perverzne galerije na periferiji Madrida. &quot;Tuga i slava&quot; je priča u kojoj režira svoj život balansirajući između žanrova melodrame i tragedije. Seks, smrt i religija Šezdesetogodišnji glumac, Španac s najzavidinijom karijerom u Holivudu, našao se u Almodovarovoj filmskoj koži, a iduće godine videćemo ga kao Ferčija Lamborginija u biografskoj drami o osnivaču italijanske tvornice sportskih automobila. Almodovar je Banderasa upozoravao da će Holivud uništiti njegov talenat, ali &quot;maskirani osvetnik Zoro&quot; još se drži u sedlu najsurovije industrije zabave. Banderas i Almodovar su počeli da sarađuju pet godina nakon smrti španskog diktatora Franka. Od tada su zajedno napravili devet filmova, počevši &quot;Lavirintom strasti&quot; 1982. godine. Četiri godine kasnije sarađuju na crnoj komediji - trileru &quot;Matador&quot; o studentu/matadoru koji priznaje krivicu za ubistva koja nije počinio. Film je najavio Almodovarove preokupacije koje se sastoje od priča o seksu, smrti i religiji.Sve o mojoj majci Bol i gubitak ljubavi obeležili su Almodovarove filmove u drugoj polovini devedesetih kada snima &quot;Živo meso&quot; (1997), film u kojem Havijer Bardem igra paraplegičara u invalidskim kolicima, a slede ga naslovi koje krase žive boje i različite seksualne orijentacije, prenosi Kliks. &quot;Sve o mojoj majci&quot; (1999), film o ženi koja gubi sina, u Kanu mu je doneo Zlatnu palmu, potom i Oskara, a film je postao omiljeni naslov novopečenih ljubitelja evropskog filma. Kontroverze su u to doba odjeknule zbog činjenice da je u filmu tretirana tema promene pola. Majka je večita Almodovarova preokupacija, a svojoj je čak dozvolio nekoliko kameo uloga, kao i svom bratu Augustinu, s kojim je osnovao produkcijsku kuću El Deseo, u okviru koje su nastali svi njegovi naslovi. Penelope Kruz, Almodovarova muza i alternativna filmska majka, prošle godine je igrala u biografskom filmu &quot;Voleći Pabla&quot; (Loving Pablo), koji je nastao na osnovu bestselera novinarke Virdžinije Valjeho. Nakon što je izbegla smrt i ostala bez posla, u knjizi je progovorila o svom odnosu s narko-bosom Pablom Eskobarom iz Kolumbije. Eskobara je igrao njen suprug Havijer Bardem, u neverovatnoj glumačkoj transformaciji.