Savremena Srbija je država koja od svog nastanka i oslobođenja od turske vladavine spada u red parlamentarnih država. Bilo monarhija bilo republika. Trenutno je republika a monarhija je bila do 1941. godine i nemačke okupacije u Drugom svetskom ratu.
Izbori za poslanike Kraljevine Srba Hrvata i Slovenaca 1923. godine pokazali su svu razuđenost tadašnje političke scene. Vlast i opozicija nisu bili udruženi u prepoznatljive blokove a nacionalna, verska i ideološka raznovrsnost predstavljena je u parlamentu.
Veliki broj stranaka u skupštini uzrokovao je relativnu nestabilnost u narodnoj skupštini I česte promene vlade. Vladama , prvenstveno nije bio zadovoljan kralj Aleksandar Karađorđević. Izbori održani u februaru 1925. godine nisu mnogo smanjile broj stranaka u skupštini ali su donele uvećan broj poslanika za kralju odanije stranke tadašnje vlasti.
Posledni parlamentarni izbori u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca odžani su u januaru 1927. godine. Posle ovih izbora došlo je do promena na koje ni parlament nije mogao da utiče. Ovaj saziv Narodne skupštine i njegovu “vladavinu” u periodu od dve godine karakterisali su veliki međunacionalni i ideološki sukobi, ubistva u skupštini, atentati na ministre, premijera , kralja i veliki uspon komunista.
Prvi izbori posle pogibije kralja Aleksandra Karađorđevića u Marseju održani su u maju 1935. godine. Namesništvo na čelu sa knezom Pavlom polako je omekšavalo čvrstu „ideologiju jugoslovenstva“ koju je kralj Aleksandar zastupao i promovisao. Iako se na izborima nisu pojavile stranke sa nacionalnim i verskim predznakom one su bile više nego prisutne u koalicijama predstavljenim na izborima.
Posledni izbori u Kraljevini Jugoslaviji održani su u decembru 1938. godine. Opterećena unutrašnjim tenzijama i nacionalnim sukobima u vremenu kada se u Evropi spremao novi opšti rat (počeo septembra naredne, 1939. godine) Kraljevina je organizovala izbore u čije se rezultate uzdalo namesništvo. Očekivala se stabilnost , preko potrebna u turbulentnim vremenima.
Posle decenija jednopartijskog sistema, decembarski izbori 1990. godine su obeležili kraj jednopartizma i u Jugoslaviji. Iako je opozicija bila u ubedljivoj manjini pokazalo se da postoji politička alternativa za koju je glasalo više od milion ljudi.
Drugi republički višestranački izbori u Srbiji održani su 20. decembra 1992. godine, posle velike krize izazvane serijom dramatičnih događaja tokom te godine. Republički parlamentarni izbori bili su samo deo opštih vanrednih izbora (savezni parlamentarni, lokalni, gradski, pokrajinski i predsednički na nivou republike), najsveobuhvatnijih u dosadašnjoj istoriji Srbije, a prethodni saziv skupštine trajao je tačno dve godine. Posle dugih pregovora za okruglim stolom dogovoreno je da se umesto većinskog izbori sprovedu po proporcionalnom sistemu (D'Ontov metod), sa devet izbornih jedinica.
Treći republički višestranački izbori u Srbiji održani su 19. decembra 1993. godine. Prethodni saziv bio je najkraći u modernoj parlamentarnoj istoriji, jer se neformalna koalicija socijalista i radikala raspala već u prvoj godini, pa su između dva ciklusa protekla samo 364 dana. Izbori su ponovo obavljeni po proporcionalnom sistemu (d’Ontov metod) uz devet izbornih jedinica.
Četvrti republički višestranački izbori u Srbiji održani su 21. septembra 1997. godine, pošto je prva vlada Mirka Marjanovića izdržala ceo mandat, što njegovim prethodnicima nije uspelo (Cvetkovićeva vlada biće tek druga sa punim mandatom). Izbori su usledili posle dramatičnih događaja prethodne zime, kada su građani širom zemlje protestovali punih 88 dana zbog izborne krađe na lokalnim izborima.
