Ponosni čuvar blaga srednjovekovne Srbije: Tvrđava u magli i danas odoleva vremenu

Ostaci crkve koja je bila posvećena Svetom Đorđu, zatim sedam kula, čija visina dostiže deset metara, te oko 20 metara visoka Don Žon kula, kao i ostaci nekadašnje cisterne za vodu, ali i pekare, deo su ovog srednjovekovnog grada, koji dominira dolinom reke Ibar.

Izuzev regiona Raške, ali i dve patrijaršije, Žičke i Pećke, srednjovekovna tvrđava u dolini Ibra čuvala je i dva značajna srednjovekovna manastira.

Od nekadašnjeg Karanovca, danas Kraljeva, tvrđava Maglič udaljena je oko 30 kilometara.

Iako ne postoje pouzdani podaci ko je i kada podigao ovo utvrđenje, dugo stoitinak i široko četrdesetak metara, poznato je da je 1337. godine prvi put srednjovekovni grad Maglič pomenut u spisima.

Ostaci crkve koja je bila posvećena Svetom Đorđu, zatim sedam kula, čija visina dostiže deset metara, te oko 20 metara visoka Don Žon kula, kao i ostaci nekadašnje cisterne za vodu, ali i pekare, deo su ovog srednjovekovnog grada, koji dominira dolinom reke Ibar.

Mada je danas poseta tvrđavi praktično nemoguća, budući da je most ovog utvrđenja urušen, Maglič ne prestaje da fascinira mnoge.

Magla je glavni "krivac" za naziv

Zbog magle koja se neretko nadvisuje iznad ovog srednjovekovnog grada, tvrđava Maglič i dobija naziv, koji i danas nosi.

Počev od 1979. godine je upravo srednjovekovni grad Maglič, odosno njegovi ostaci, proglašen i zvanično spomenikom kulture od izuzetnog značaja. Dodatni značaj mu daje i činjenica da je u vreme srednjovekovne Srbije imao naročito zaštitnu ulogu. Tim pre što se u blizini nalaze i čuveni manastiri iz tog perioda, Žiča i Studenica, koje mnogi posećuju ukoliko se upute u taj deo naše zemlje, a za koje se smatralo da ih čuva upravo ovo utvrđenje.

I mada postoji nekoliko narodnih legendi u vazi sa nastankom ovog srednjovekovnog utvrđenja, jedna se najčešće pominje i tiče se jorgovana u dolini reke Ibar.

Izuzev one u kojoj je glavni akter niko drugi do supruga srpskog despota Đurđa Brankovića, u narodu poznata i kao Prokleta Jerina, neretko se spominje i legenda o caru Urošu Prvom. Naime, da bi svojoj budućoj supruzi, Jeleni Anžujskoj omogućio da uživa u mirisima rodne Provanse, ovaj vladar je izdao naredbu da se duž toka reke Ibar zasade stabla jorgovana.

O tome otkud jorgovani u dolini reke Ibar i zašto ih je toliko s proleća, svedoči još jedna zanimljiva narodna legenda. Prema njoj, ostareli kralj Milutin je neposredno pre venčanja sa ćerkom tadašnjeg cara Vizantije, Andronika Trećeg, koja je u tom trenutku bila tek osmogodišnja devojčica, naredio sadnju stabala mirisnog jorgovana, a kako bi devojčica bila srećna.

Dolina reke Ibar domaćin je i vrlo zanimljivim manifestacijama. Uz čuveni "Veliki spust", još jedna zanimljiva manifestacija je i ona koja je simbolično nazvana „Dani jorgovana“.