Od 3.700 biljnih vrsta koje postoje u Srbiji, svaka četvrta ima lekovita svojstva

Stari Sloveni su protiv groznice koristili pelen i kičicu, za isterivanje glista beli luk, radi čišćenja ricinus, kukurek i debelu tikvu, a hrast i nar za zarastanje povreda na koži.Najnovije vesti iz Kragujevca čitajte ovde.A čime boljke vidaju njihovi današnji potomci koji takođe veruju lekovitom bilju? &quot;Nana, kamilica, hajdučka trava i kantarion su najčešće korišćene biljke u Srednjebanatskom, Šumadijskom i Zlatiborskom okrugu, kao i na prostoru Pčinje, Suve planine i Kuršumlije. To ukazuje da su ove vrste široko zastupljene i da je stanovništvo Srbije upoznato sa njihovim farmakološkim dejstvom&rdquo;, navodi grupa istraživača Univerziteta u Kragujevcu. Oni su do ovih podataka došli sprovodeći, za potrebe svog rada, od oktobra do decembra prošle godine anketu koja je obuhvatila 79 ispitanika iz tri pomenuta okruga. Obuhvaćeni su ispitanici od 35 do 75 godina, dve trećine su žene, a 58 odsto učesnika u anketi su fakultetski obrazovani. Jedno od pitanja bilo je koje biljne vrste najčešće koriste u lečenju. Pomenuli su ukupno 63 vrste, napominjući da ih upotrebljavaju uglavnom zbog boljki u disajnim putevima i stomaku. Inače, Srbija je jedan od 158 centara svetske raznovrsnosti sa izrazitim bogatstvom biljaka &ndash; oko 3.730 vrsta, od kojih 874 ima lekovita svojstva. Između 60 i 80 odsto svetskog stanovništva koristi lekovite biljke za lečenje i sprečavanje bolesti, a to su i dalje najjeftiniji prirodni izvori zaštite. Međutim, kako ukuzuje grupa istraživača s kragujevačkog univerziteta koja se bavila ovom temom, tradicionalno lokalno znanje o medicinskoj upotrebi biljaka se sve brže zaboravlja jer se i danas prenosi usmenim putem. Zato je cilj ovog istraživanja upravo zaštita podataka o lokalnoj upotrebi biljnih vrsta i njihovo prenošenje na buduća pokolenja. Uostalom, tako je i Herodot prvi ukazao na vezu građenja piramida i crnog i belog luka koji su se, prema zapisu na piramidama, koristili u ishrani graditelja kako bi imali snage za težak rad. Obe vrste luka, zbog lekovitosti, prerasle su u svete biljke a glavice su kao darovi stavljane u grobnice kraljeva. Zbog jake arome korišćeni su i za teranje duhova, mada njihova lekovita moć, ali nekad se to nije znalo, počiva na dezinfekcionim i antibiotskim svojstvima sumpornih jedinjenja. Samo, nije svaki cvet za lek, jer sa livada potiču i veoma jaki bojni otrovi. Tako su recimo bobice velebilja izuzetno opasne po zdravlje. Njima je, doduše slučajno, u bici kod Pirne 1813. godine otrovan čitav garnizon francuskih vojnika. A livadsku otrovnicu mandragoru, zbog njenog strašnoga dejstva, Šekspir je opisao i u čuvenoj tragediji &quot;Romeo i Julija&quot;, piše Politika.