"Novi treći put": Zašto svaki političar danas glumi Ruzvelta
Kada je američki predsednik Frenklin Delano Ruzvelt preminuo u aprilu 1945, njegovo telo u kovčegu je vozom obišlo brojne krajeve Sjedinjenih Američkih Država.
Kada je američki predsednik Frenklin Delano Ruzvelt preminuo u aprilu 1945, njegovo telo u kovčegu je vozom obišlo brojne krajeve Sjedinjenih Američkih Država.
Nakon potpunog poraza i kraha japanske imperije u Drugom svetskom ratu, glavnu ulogu u obnovi Japana i njegovoj novoj, demokratskoj eri odigrala je Liberalno-demokratska partija (LDP). Od svog osnivanja 1955. godine, LDP je dominirao političkom scenom Japana. U vremenskom periodu dugom gotovo sedam decenija, partija je izgubila samo dve izborne trke i ukupno provela nepunih šest godina u opoziciji. Od 30 posleratnih premijera Japana, 25 su bili članovi LDP-a. Od zaboravljenih i neuglednih Nobosuke Kišija i Zenko Suzukija do megapopularnih (ali ništa manje kontroverznih) Juničiro Koizumija i Šinzo Abea, politiku Japana krojili su premijeri iz različitih struja Liberalno-demokratske partije.
Kada se 1989. rušio Berlinski zid, građani Istočnog Berlina, ali i Istočne Nemačke (DDR), nadali su se promenama nabolje. Ulazak u godinu ujedinjenja, na srušenom zidu, građani su proslavili uz Dejvida Haselhofa i njegovu pesmu “Looking for freedom”, simbolički stvarno tražeći slobodu nakon više decenija komunističke diktature.
Pre nešto manje od 20 godina, Nemačku su kao i danas zadesile ogromne poplave. U Istočnoj Nemačkoj one su se pojavile kao posledica intenzivne i neprestane kiše i iznenada su izazvale vanrednu situaciju u celoj državi. Preko 20 000 ljudi bilo je angažovano da bi se sanirale posledice ove vremenske nepogode, te je vojska ove države imala svoju najmnogoljudniju akciju od Drugog svetskog rata.
Kada se govori o posleratnoj Nemačkoj, može se slobodno reći Hrišćansko-demokratska unija (CDU). Ova partija predstavlja arhitektu obnove Nemačke nakon ratnog razaranja i poraza u Drugom svetskom ratu. Lideri ove konzervativne partije uspeli su da od međunarodno ponižene države, ponovo stvore uspešnu i jaku naciju. Konrad Adenauer je Nemačku politički stavio na noge neposredno nakon rata, Ludvig Erhard je bio kreator njene ekonomske obnove, dok je Helmut Kol uspeo u nameri da Zapadna i Istočna Nemačka budu jedna država.
Angela Merkel je nakon serije osrednjih rezultata na regionalnim izborima najavila da se više neće kandidovati za bilo koju partijsku ili državnu funkciju.
Ovogodišnji nemački izbori predstavljaće i zvanični kraj “Merkel ere” u politici ove države.
Kada se nemačka politička scena poredi sa ostalim državama Zapada, može se opisati kao različita po jednom detalju, stabilnosti.
Nemački birači u prethodnoj deceniji pokazali su nekoliko interesantnih karakteristika. Za početak nisu bili skloni glasanju za radikalne promene, čak i kada je to bilo aktuelno u celom evropskom i svetskom okruženju. Glasove su većinski dobijale umerene partije, dok leve i desne antisistemske snage nisu ostvarile proboj sličan drugim evropskim državama. Birači su takođe imali solidno poverenje u kancelarku Merkel, čak i tokom velikih kriza, poput krize Evrozone, migrantskog pitanja ili kovid 19 pandemije.
